در 1916، آلبرت انیشتین بزرگترین کار زندگی خود را به پایان رسانده بود، ده سال کوشش اندیشمندانهی طاقت فرسا برای دست یافتن به نظریهای تازه برای گرانش [جاذبه]، که وی آن را نظریه نسبیت عام نامید. ولی، این تنها نظریهای تازه برای گرانش نبود، بلکه نظریهی تازهای بود برای فضا و زمان؛ و نخستین نظریهی علمی بود که نه تنها میتوانست بگوید اجسام چگونه درون گیتی حرکت میکنند، بلکه چگونه خود گیتی می توانسته فرگشت [تکامل] یابد.
مطالب مرتبط
ارسال نظر برای این مطلب
اطلاعات کاربری
آمار سایت
کدهای اختصاصی